"Zinnen en Minnen" Shop

maandag 12 september 2011

Sporty Monday - Mijn moeder! Mijn verhaal! Mijn Inspiratie!

Luister naar: Never a Pal Like Mother (DTD-19)



Toen ik nog thuis woonde stond ik er nooit bij stil hoe belangrijk de rol van een moeder in het leven is. Mijn moeder  was er gewoon altijd. We hadden niet vaak ruzie. Maar, eigenlijk begreep ik haar nooit goed. We hebben beiden een totaal verschillend karakter. Ze geeft vrijwel niets om de dingen waar ik juist veel om geef, zoals sieraden, parfums, kleding, inrichting, uit eten gaan, terrasjes pakken, etc. Zij is gewoon tevreden met het leven, een boek en een goede maaltijd. De rest is voor haar zonde van het geld en de tijd.

Vroeger werd ik daar kwaad om. Ik had het idee dat het voor haar ook moeilijk was om mij te begrijpen.
Ze zei me altijd: kind hou toch je gemak. Vooral in de periode toen mijn dochters klein waren en ik alle kleertjes zelf maakte, zei ze dat. Maar, dat was nou juist de periode dat ik ontzettend goed in mijn vel zat en een figuur had om door een ringetje te halen. Juist door de hoeveelheid energie die ik kreeg van het bezig zijn met mijn creatieve kant, kwam ik in beweging. Het huis glom altijd, elke vrijdag was er een pan soep, vriendinnetjes mochten altijd mee komen en alle boodschappen deed ik te voet waardoor ik vreselijk energiek was. Van al deze bezigheden werd ik slank en blij. Volgens mij baarde dat mijn moeder zorgen.

Dat zij zoveel meer levenswijsheid had en ervaringen zag ik toen niet, maar nu wel. Zij voorzag destijd natuurlijk toen al dat het me ook wel eens te veel zou kunnen worden en dat ik ook nog een fase zou moeten meemaken waar zij al lang doorheen was. Een periode waarin het best zwaar kan zijn, ergen zo midden in het leven. 

De periode waarin je tot bezinning komt en de dingen heel anders ziet. Een periode waarin je je ineens bewust wordt dat alles in balans moet zijn (spanning en ontspanning), dat je ook eens voor jezelf kiest, dat je gezond moet gaan eten om het gewicht van toen te handhaven.

Nu begrijp ik ineens waarom er in mijn puberteit (de tijd waarin mijn moeder de leeftijd die ik nu heb had) die stomme rettisch, kiemgroenten, volkoren broden, etc..op de lunchtafel stonden. Wat was ik daar altijd kwaad om. Een lekker frietje, of een broodje hamburger zou toch veel gezelliger zijn. Nu begrijp ik ook waarom ze soms ineens gewoon lekker een film ging kijken of lekker weg ging met vriendinnen in plaats van altijd maar bezig te zijn.

Nu is zij bijna 80 jaar en ligt ze weer een fase voor. Kind, als je het niet naar je zin hebt bij wat dan ook, stop er mee en kies wat anders. Dat roept ze nu. Zo bijzonder. Want nu snap ik er ook weer niets van. Ik zoek nu juist naar stabiliteit. Hoe zou ik er naar kijken als ik 80 ben? Wat zou ik dan tegen mijn dochters zeggen?

Er is wel iets wat ik haar kan zeggen. Iets wat zij van mij moet horen en ik niet van haar.
Mam, het is heerlijk om een leuke baan te hebben, bijna onafhankelijk te kunnen zijn als het moet, een sportschool te bezoeken die gedeeltelijk ook nog door de werkgever wordt betaald,  niet het oude rollenpatroon te hoeven vervullen, niet allerlei schadelijke haarverven te gebruiken zoals toen, een eigen autootje te hebbben, ook eens zonder man weg te gaan, ook eens aan te schuiven zonder zelf te hoeven koken, en....

400 kc te verliezen op "Sporty Monday", zodat ik ook nog kan genieten van een glaasje wijn zonder schuldgevoel!

Dat kan allemaal doordat ik door u en papa zover gebracht ben. Dit blogbericht draag ik aan u op. Dank voor het doorlopen van de fases waar ik nu in terecht komen. Ik zal mijn ervaringen weer doorgeven aan mijn dochters....

Prachtig!