Ik zit achter mijn jaren 30 bureautje. Snuffel in mijn laatje naar een ecologisch verantwoord kaartje waarop ik de stempel "Vintage'Lein" kan plaatsen. Want, iedereen moet toch weten dat ik in extase ben. In extase van mijn verblijf in de Pop Up Winkel aan de Hoogstraat 154 te Schiedam.
Ik mijmer en droom ...
Langs mijn zwarte telefoon met draaischijf heen kijkend, zie ik mijn etalage met koffers, hoedjes, een zwarte paraplu met volants etc...Een koperen vitrine kast gevuld met parfumverstuivers, toilettasjes en meer. Van daaruit dwaalt mijn blik langs het ladekastje dat gevuld is met knopen, sjaaltjes etc. Prominent aanwezig zijn de rekken vol onderjurkjes, corsetten en onderrokken.
Ik wacht op klanten, waarvan ik er de afgelopen periode zoveel had. Vandaag is er geen.
De ene na de andere mail stroomt binnen met rapporten die vooral gaan over het veranderende winkelklimaat, de toekomst van de retailers, de slechte verwachtingen. En ik kan je vertellen dat er weinig positiefs in staat. Zou je niet depressief van aard zijn, dan zouden ze je er haast toe verleiden dit te worden.
Ondanks dat voel ik me blij. Blij met elk stukje kant, zijde of satijn op rij. In extase zelfs.
Ik ben de uitdaging aangegaan en ben er trots op. Naast een groot aantal lege winkelpanden naast mij weet ik weet ik toch een groot aantal studenten, jonge moeders, meno pauze nemers, peno pauze gevers etc aan te trekken en te verleiden met mijn aparte (bij mijn eigen smaak passende) verleidingen.
"Durf je het aan?", "is vast tijdelijk he, want deze tijd? De crisis is net begonnen, toch?
Deze vragen krijg ik de hele dag. Daarnaast komt er een groot aantal mensen binnen dat er een voordeel voor zichzelf in ziet om binnen te komen. '
Maar, eigenlijk vraag ik me vandaag maar één ding af? Waarom word ik hier gelukkig?
Waarom doe ik dit terwijl de hele wereld zich zorgen maakt over leegstand en klanten die wegblijven?
Is het de gave van het doorzetten en verleiden, de gunst of is het voor mij een levenskunst?
