Schrijven om te blijven?
Dat is wat ze zeggen. Dat is ook hoe ik tot voor kort over schrijven dacht.
Gewoon maar wat schrijven om:
a. De tijd te doden.
b. De gedachten te ordenen.
c. Te inspireren.
d. Te schrijven.
e. Een herinnering achter te laten.
Heerlijk vond ik dat. Gewoon lekker even terugtrekken met niets meer als jezelf en de taal. Jezelf als inspiratiebron en de taal als instrument. Verhalen ontstonden spontaan. Ook gedichtjes stonden binnen no time op papier of scherm. Gewoon ontsprongen uit een gedachtengang, hartstocht, een filosofisch gesprek, of een episode uit een boek.
Maar, nu? Sinds ik me ben gaan beseffen dat schrijven ook een vak is dat veelal uitgeoefend wordt door (taal) kunstenaars of hooggeschoolde mensen op het gebied van literatuur is er die constante onzekerheid. Hoe meer schrijfboeken ik doorneem hoe meer ik me er bewust van ben dat ik echt een beginner ben. Iedereen om mij heen schrijft taalkundig beter of heeft meer kennis, bedenk ik me dan. Ook heeft iedereen veel meer fantasie en passie.
En vervolgens schrijf ik haast niet meer uit angst niet goed genoeg te worden gevonden. Ik haal nog meer schrijfboeken in huis. Ik heb de cursus Poëzie besteld. Koop allerlei literaire en taalkundige tijdschriften. Daarnaast heb ik de basiscursus Journalistiek afgerond.
Gevolg van dit alles? Dat ik over elke woord, elke zin, elk verhaal, elke blog etc.. nog langer nadenk en gewoon helemaal niets meer schrijf.
Totdat mijn dochter net vroeg. Mam...schrijf nou weer eens wat. Ik vind dat zoo leuk. Oke, vooruit dan maar weer! De filosofe Stieneke Jensen zou zeggen:
"Ik schrijf, dus ik ben!".
Een win-win situatie dus..
